Niech to od razy nazwą Rzeszą niemieckiego przymusu!

Wydarzenia ostatnich dni pokazały, że Unia Europejska jaką sobie wyobrażaliśmy jest fikcją, wręcz kłamstwem. Jesteśmy członkami czegoś zupełnie innego niż nam się wydawało, niż wynikałoby z podpisanych przez nas zobowiązań traktatowych. Takiej nieuczciwości nie było nawet w Radzie Wzajemnej Pomocy Gospodarczej, tam przynajmniej wszyscy wiedzieli o co chodzi. Tutaj już wiemy, że to co jest zapisane – może już nie obowiązywać, jeżeli tak życzy sobie najpotężniejsze państwo, które jest absolutną dominantą na naszym kontynencie. Dlatego niech nikt nas dłużej nie oszukuje i niech ten twór od razu nazwą Rzeszą niemieckiego przymusu, z numeracją lub bez numeracji – wszystko jedno. Przecież decyduje jeden kraj. Nazywajmy rzeczy po imieniu Stworzenie sytuacji i systemu, w którym jeden duży kraj, przez swoją omnipotencję może narzucić swoją wolę wszystkim innym jest patologią.

Nie chodzi już nawet o sytuację obecną, gdzie mniejsze i słabsze kraje po prostu zgwałcono, a kraje głupie robią za przysłowiowych pożytecznych idiotów (modne słowo w polskiej prasie). Te kilkaset tysięcy, czy nawet milion lub dwa miliony imigrantów w ramach Unii Europejskiej to kropelka, owszem będzie widoczna, ale to kropla – mikroskopijna. Jej wielką polityczną zaletą jest to, że wszelkie argumenty przeciwników przyjęcia Turcji do Unii Europejskiej odpadają. Jednak ta sytuacja zrodziła co najmniej dwa problemy, jeden bieżący a drugi natury pytań generalnych o całość naszej struktury!

Pierwszy problem to kwestia poszanowania woli większości w demokracji. Jak kraje których obywatele sprzeciwiają się ważnej decyzji, mającej wymiar cywilizacyjny, mogły zdecydować się na decyzyjność w konkretnej sprawie? Przecież istotą rządów demokratycznych jest postępowanie zgodnie z wolą większości. Łamanie tej zasady jest dopuszczalne, tylko wówczas jeżeli interes Wspólnoty przemawia za takim zdeterminowaniem, a Wspólnota na tym nie traci lub jest chroniona przed stratą. W tym przypadku takie okoliczności nie zachodzą, nie mają tutaj miejsca – to zwykły dyktat mającej władzę mniejszości w imię – nie wiadomo czyich interesów, ale na pewno nie narodowych polskich.

Drugi problem tkwi głęboko w mechanizmach rządzących strukturą europejską. Dobrze, że rządzi większość, jednak nie dobrze, że ta większość oznacza totalną dominację jednego – najsilniejszego kraju i jeszcze wzmacnia tę dominację. To na pewno nie o to chodziło w ostatnim Traktacie!

Sytuacja w której mamy tak wiele krajów, tak wiele porządków i tak wiele interesów – musi być jakieś centralne kierownictwo, co więcej wiadomo że centralną rolę powinny wypełniać państwa centralne, w tym wiodące pod względem posiadanego potencjału i wkładu w Unię. Jednak tu nie ma przyzwolenia na dominację i zgoda na dominację jednego państwa nad resztą, nie była niczyją intencją! W Unii, jeżeli ma ona być Unią, nie może chodzić o dyktowanie warunków innym, czyli np. mniejszości. Konsensus jest bowiem zawsze lepszy niż dyktat, bo nie mamy tu do czynienia z poszczególnymi fragmentami zwykłej struktury sztabowo-liniowej, tylko z niepodległymi państwami.

Niestety jak dowodzą przykłady ostatnich dni, nie wszyscy rozumieją tak samo Wspólnotę i bycie w niej. Dla państw większych i silniejszych nie jest problemem narzucanie własnej aksjologii. Niemcy są w tych procesach mistrzami całej Unii Europejskiej, zwłaszcza umieją pouczać i wyznaczać innym granicę tego co uważają za słuszne.

Nie może być zgody na taki stan rzeczy, ponieważ jak widać ta cała sytuacja prowadzi do patologii i wykrzywiania idei solidarności europejskiej przez przymus. Niemcy zdaje się mają bardzo intensywne doświadczenia historyczne, jeżeli chodzi o budowanie jedności europejskiej swoim przymusem! Jeżeli nawet, gdy starają się o utrzymanie pozorów, to także im nie wychodzi ponieważ depczą innych mniejszych, nie wykazując wrażliwości innej niż słoń w składzie porcelany.

Czy w takiej Unii Europejskiej chcemy żyć? Czy takiej Unii Europejskie – Unii niemieckiego dyktatu chcemy? Niestety w Unii już chyba nie będziemy mieli innego wyjścia, jak tylko starać się przetrwać, w niemieckiej Europie. A tak dobrze się to wszystko zapowiadało!