Branding narodowy – założenia koncepcji

Każdy kraj w tym Polska, prowadzi działalność promocyjną przynajmniej w czterech sektorach. Jest to promocja gospodarcza, promocja turystyczna, promocja kulturalna oraz dyplomacja publiczna. Polska nie posiada jednolitego, spójnego i objętego w ramy, jako tako spójnej struktury programu, który można by nazwać programem promocji Polski, marketingu narodowego lub marki Polska. Próby tego typu działań były podejmowane, jednakże w najlepszym wypadku jak działania “Instytutu Marki Polskiej”, zostały zignorowane przez władze publiczne.

Polska od 20 lat prowadzi formalnie samodzielną politykę wewnętrzną i zagraniczną. Kraj od momentu wstąpienia do struktur europejskich i atlantyckich nie posiada zdefiniowanej wizji rozwoju, w rozumieniu paradygmatu rozwoju i opartej na nim strategii. Nie zastępuje tego polityka wewnętrzna skierowana generalnie na aspiracyjne modelowanie zrównoważonego rozwoju, służąca budowie znaczenia Polski na forum UE i szerzej w kontekście globalnym. Jak to wygląda w praktyce widać gołym, nieuzbrojonym okiem. Polska jest mało znanym, niczym szczególnie niewyróżniającym się krajem, przez ostatnie 20 lat nie udaje się tego wizerunku w znacznym stopniu poprawić.

Działania te, bez względu na linię polityczną rządu, zawsze będą wymagały skutecznej, skoordynowanej i aspiracyjnej koncepcji marketingowego wzmacniania wizerunku kraju i wszelkich działań rządu.

Ze względu na dostępne wzorce, koncepcja ta powinna czerpać z osiągnięć ewolucji współczesnego marketingu aspiracyjnego i przeszczepiania rozwiązań ze sfery biznesu do sfery zarządzania publicznego.

Bezwzględnie, kluczowym powinien okazać się program budowy marki narodowej.Podstawą powinno być uświadomienie faktu, że państwa przez same siebie i opinię publiczną są postrzegane, jako marki, na które składa się suma działań (i zaniechań) rządu, regionów, korporacji, miast, obywateli, artystów, – niezliczonych kręgów interesariuszy budujących kapitał marki. Jest to bezwzględny warunek do zainicjowania procesów brandingowych.

Branding, wymaga spojrzenia na koncepcję państwa z perspektywy nowoczesnych teorii zarządzania w biznesie. Podobnie, będąc konsekwentnym należy spojrzeć na zarządzanie wspólnotami terytorialnymi wszystkich szczebli. A następnie wspólnotami korporacyjnymi, poszczególnymi firmami itd.

Dlatego Polska potrzebuje strategii, które umożliwią spójne działanie wszystkich partnerów publicznych i prywatnych w kierunku budowy silnej i aspiracyjnej marki Polski, na którą będą składały się marki poszczególnych miast, regionów, firm, autorytetów, osiągnięć naukowo-technicznych itd. A także ambasadorowie, rozumiani, jako osoby, idee i instytucje.

Doskonałym materiałem stanowiącym punkt wyjścia dla dyskusji i ukierunkowania prac jest dokument rządowy „Polska 2030”. Dobrze opracowana strategia rozwoju umożliwi równoległe stworzenie strategii marki, która mogłaby ją we właściwym stopniu wspierać. Należy pamiętać, że poza działaniami ramowymi, czołowym wyzwaniem dla kraju jest poszukiwanie uniwersalnego wyróżnika o charakterze obiektywnym umożliwiającego skuteczne i trwałe „wyróżnienie się” na arenie międzynarodowej na podstawie własnej tożsamości.

Docelowo Polska, powinna w ramach marketingu aspiracyjnego opracowywać strategię oddziaływania miękkim soft power, na swoje otoczenie wewnętrzne i zewnętrzne, w celu realizowania własnych interesów politycznych i gospodarczych (wcześniej warto je zdefiniować). Jest to bardzo wymagająca i specjalistyczna strategia, do której zrealizowania potrzeba kilku tęgich głów do marketingu, sporo pieniędzy i konsekwencji w działaniu.

Niestety nasze elity polityczno-biznesowe, nie widzą korzyści wynikający z funkcjonowania na arenie globalnej gospodarki, jako wspólnota.

Czy, świat potrzebuje Polski bardziej, niż potrafimy mu sami siebie sprzedać?