Autor: Leila

Miała to być historia Wielkiej, Dozgonnej, Bezgranicznej miłości. O tym, jak wspaniale może wyglądać życie, gdy trafimy na tą właściwą

Pogrążona w myślach Zatracam się w najgłębszych Zakamarkach swej pamięci Karmię się wyimaginowanymi wspomnieniami Żyję utraconą przeszłością Kruchymi chwilami dawnego

Możni Panowie w przyciasnych garniturach Obwieszeni na pęczki złotem i sygnetami Bezlitośnie przykleili na naszych twarzach sztuczny uśmiech Przebrali w

Doskonale pamiętam zdanie, które usłyszałam od ojca w wieku lat 13: „Pozostań jak najdłużej dzieckiem, bo gdy raz postanowisz wejść

Kiedy dosiada konia To właśnie wtedy Czuję się najbardziej Sobą   Wolną Doskonałą Niedoścignioną   Wielu twierdzi, że Jestem jedynie

Pośród miliardów samotnych Ślepym trafem odnaleźliśmy się Sam najwyższy pokazał Nam Drogę   Skrzyżował losy Połączył dusze Rozpalił serca  

Kiedy podstarzałe dłonie Pokryte licznymi plamami Oszpecone przez artretyzm Naznaczone upływem czasu Szare, brzydkie, słabe Obce   Z bezsilności upuszczą

Z żadnym mężczyzną Nie czułam się tak kobieco ani zmysłowo Jak z Tobą   Nie sądziłam Że kiedykolwiek znów poczuję

Kierat narzucony nam przez państwo i obowiązujący system nie pozostawia miejsca na indywidualność jednostki. Unikatowość oraz wyjątkowość obywateli została całkowicie

Za oknami znów sypią białe śnieżynki Wirują i pląsają w radosnym tańcu nimfetek Chciałabym wraz z nimi zatracić się w

Wysoko w koronach drzew uwił sobie gniazdo ptak obdarzony doskonałą parą skrzydeł. O piórach mieniących się wszystkimi kolorami tęczy. Był

Na dobranoc, Z szeptów utkam dla Ciebie Najpiękniejszą z ballad Żebyś wsłuchując się w jej słowa Mógł spokojnie zasnąć  

Jak zbudować swój świat na nowo Kiedy nawet niebo płacze ze mną…   Jak odnaleźć sens egzystencji Kiedy mój właśnie

Ty nie wiesz Kompletnie mnie nie rozumiesz!   Że jestem jedna Że są nas dwie Że zabijamy się wzajemnie Kochamy

Zanim poznaliśmy subtelną grę słów posługiwaliśmy się za pomocą gestów. W tym języku płynącym z ludzkich dłoni pomimo braku głosek,

Wiele lat przed pojawieniem się człowieka Cienistogrzywe wędrowały po rozległych równinach Pędzone wiatrem, otulone słońcem, szczęśliwe Wolne   Wsłuchane w

Jedni mówią, że obłęd To choroba obejmująca ludzki umysł Inni nazywają go chwilowym zachwianiem równowagi psychicznej Dla mnie jest przypadłością

Nigdy nie udało mi się upodobnić do mojej idolki Kobiety, której chciałam ukraść życie Jednak nie potrafiłam być tak dumna,

Tutaj jest całe grono Takich, jak ja Samotnych Jasiów i Małgoś Nieustannie Krążących w pustce Snujących się bez celu Niczym

Świat mnie zawiódł Życie rozczarowało A ludzie zniszczyli   Bez skrupułów ograbili Ze skromności, niewinności, beztroski Zabijając we mnie Te