Czy polska gospodarka jest już na ścieżce wzrostu?

Ożywienie gospodarcze w świetle danych GUS – „Wstępny szacunek produktu krajowego brutto w III kwartale 2013 r.” – dostępny [tutaj] staje się faktem, czytamy tam m.in.: „W III kwartale 2013 r. PKB wyrównany sezonowo (w cenach stałych przy roku odniesienia 2005) wzrósł realnie o 0,6% w porównaniu z poprzednim kwartałem i był wyższy niż przed rokiem o 1,7%. PKB niewyrównany sezonowo (w cenach stałych średniorocznych roku poprzedniego) wzrósł realnie o 1,9% w porównaniu z III kwartałem 2012 r. W okresie trzech kwartałów PKB był realnie wyższy o 1,1% w porównaniu z analogicznym okresem ubiegłego roku.” Przyspieszenie kwartalnego wzrostu PKB stało się faktem, ożywienie gospodarcze nabiera tempa, to koniec kryzysu, może jeszcze nie możemy mówić o odbiciu się gospodarki, jednakże święta na pewno zrobią swoje dla gospodarki.

Można zatem zaryzykować stwierdzenie, że być może nasza gospodarka nie jest jeszcze na ścieżce wzrostu, ale na nią wchodzi i chce się na niej znaleźć przy pierwszej lepszej okazji, którą niestety może stworzyć tylko i wyłącznie wzrost popytu wewnętrznego. Zarówno inwestycyjnego jak i – tak cenionego – konsumpcyjnego! Bez tego żaden eksport szału nam nie zrobi, ponieważ eksportujemy co prawda na potęgę, jednakże często główną składową gospodarki narodowej wkładaną do tego eksportu jest tani wkład pracy w produkt. Wszystko inne jest pochłaniane przez koszty obce. Nie można się tutaj oszukiwać, podobnie jak PKB nie urośnie na eksporcie zbyt wiele, tak też i nie zarobi budżet, ponieważ nie ma tam ukochanego podatku burżuazyjnych włodarzy państwa, czyli VAT-u. No a co to za sprzedaż bez VAT-u?

Jednakże z pobudzeniem popytu krajowego jest problem. Problem ten ma swoje korzenie wśród głównych korzeni wszelkiego zła w Polsce powstał mniej więcej w tym właśnie okresie, kiedy rozpoczęła się transformacja. „Popiwek” – walka z „demonem inflacji” kosztem zwykłych zjadaczy chleba zrobiła swoje, ceny pracy jako składowe systemu kosztów są w głębokim niepowarzaniu pracodawców. Nie ma systemu instytucjonalnego racjonalizującego zarobki, w taki sposób żeby dialog w Komisji Trójstronnej dotyczył tego zagadnienia. Co jest oczywiście bardziej w interesie przedsiębiorców niż pracowników, związkowcy mogą strugać przysłowiowego „nierozumiejącego”, ale ludzi nie interesują wzajemne fobie panów związkowców, polityków i biznesmenów – chcą kasy. Jeszcze się boją porozumieć i wyjść na ulicę, tak jak np. Francuzi, czy Włosi, ale kiedyś to nastąpi. Fasady powołane do społecznej kontroli spełniają swoja funkcję.

I wszystko jest fajnie, przedsiębiorcy mają niższe koszty, wielkie korporacje nieco tańsze wyroby finalne, czy też części montowane w Polsce, mniejsze koszty to dla nich wyższe zyski, tylko, że jest problem otóż nie ma kto kupować w gospodarce, ponieważ konsumenci indywidualni najczęściej nie mają pieniędzy, ewentualnie mają ich bardzo mało. W warstwie zagregowanej oznacza to mniej więcej tyle, że nie ma popytu, nie idą sygnały po łańcuchach logistycznych – system ulega zakłóceniu. W wielu przypadkach, co było widać po kawiarniach, klubach, kwiaciarniach – nastąpiło zwijanie się infrastruktury rynkowej, albowiem nie było chętnych na pokrycie kosztów jej działalności inkorporowanego w cenach ich usług i wyrobów.

Efektem jest właśnie spowolnienie gospodarcze, a teraz będzie nim ślimaczenie się tempa wzrostu gospodarczego. Za co oczywiście zapłacimy wszyscy mniejszym standardem usług publicznych, większym zadłużeniem – no bo jednak nieprodukcyjną część społeczeństwa trzeba utrzymywać „z czegoś” a w ostatecznym rozrachunku przecież budżet dołoży, a my to będziemy spłacać przez kolejne kilkadziesiąt lat.

Nie ma nic złego w finansowaniu wzrostu PKB długiem, najlepiej jednak jak ten dług pochodzi z krajowych oszczędności, a nie z krótko- lub średnioterminowego kapitału para spekulacyjnego, bazującego na znajomościach, układach i nazwijmy to najdelikatniej – słusznie już minionej obsadzie personalnej.

Z pewnością wzrost nawet niewielki pomoże nam ogólnie, już sama świadomość „prosperity” może wywołać efekt skali w postaci dobrych nastrojów i pozytywnych – pro rynkowych zachowań uczestników rynku. W efekcie rzeczywiście może się poprawić sytuacja budżetowa, która najdelikatniej mówiąc jest opłakana. Trzeba pamiętać, że załamanie się takiego systemu jak nasz oznacza wariant argentyński do sześcianu, po którym wspomnienie o stanie wojennym zniknie z kart historii, albowiem będzie nowy „etos”, chociaż tym razem może już bez styropianu.

Równolegle co ciekawe rośnie inflacja w strefie Euro! Czyżby to był efekt wyprzedzający luzowania ilościowego?

Tags: bieda, budżet, Czy polska gospodarka jest już na ścieżce wzrostu, etos, kłopoty, konsumpcja, konsumpcja inwestycyjna, minister finansów, pieniądze, ścieżka wzrostu, wariant argentyński, wydatki, wzrost gospodarczy, wzrost PKB, wzrost popytu, zachowania uczestników rynku, załamanie budżetu, załamanie się systemu